Dziś obchodzimy rocznicę śmierci Feliksa Kolbicza, nauczyciela i działacza społecznego, który swoje życie zawodowe związał z Iłżą i której służył przez ponad półwieku. Z tej okazji zamieszczamy biogram byłego dyrygenta Iłżeckiej Orkiestry.
Feliks Kolbicz urodził się 12 maja 1904 roku w Wąchocku. Jego rodzicami byli Jan i Kazimiera z Cudów. Miał czterech braci (Henia i Józia oraz dwóch braci, którzy zmarli w wieku niemowlęcym) i siostrę (Halinkę). Kiedy miał pięć, lat rodzina Kolbiczów wyjechała do Stanów Zjednoczonych, do ojca, który zmuszony był opuścić kraj z powodów politycznych. Po trzech latach matka wraz z dwojgiem synów wróciła do Wąchocka. Feliks mieszkał w tym mieście aż do czasu podjęcia pracy nauczyciela. W roku 1912 rozpoczął naukę w szkole ludowej w rodzinnej miejscowości. Następnie po jej ukończeniu zdał egzamin do Męskiego Seminarium Nauczycielskiego w Solcu nad Wisłą. Po studiach w seminarium, które ukończył w 1923 roku, pracował jako nauczyciel w Wielkiej Wsi, Leszczynach i Błazinach. W roku 1930 został przeniesiony do Publicznej Szkoły Powszechnej w Iłży. 27 grudnia 1934 roku ożenił się z Marianną Stefanią Ulrych (ur. w Przyłęku w 1912 r.). Miał z nią dwoje dzieci: syna Henryka (ur. w 1936 r.) i córkę Marię (ur. w 1948 r.). W latach 30-tych uczęszczał na kurs dla dyrygentów orkiestr. W 1936 roku został kapelmistrzem iłżeckiej orkiestry dętej. Okres okupacji spędził wraz z rodziną w Iłży. Podczas wojny pracował w szkole, której został kierownikiem w styczniu 1940 roku. W tym samym roku został aresztowany przez Niemców i osadzony w więzieniu w Starachowicach. Wkrótce został zwolniony z powodu choroby. Brał udział w tajnym nauczaniu. Uratował szkolną bibliotekę od zniszczenia przez okupanta. Po zakończeniu II wojny światowej wziął czynny udział w organizacji Miejskiej Rady Narodowej, której przewodniczył do 1950 roku. Cztery lata później ponownie został wybrany na stanowisko kierownika Publicznej Szkoły Powszechnej w Iłży. Oprócz pracy dydaktycznej i oświatowej zajmował się także prowadzeniem zespołów śpiewaczych i instrumentalnych (orkiestra dęta oraz zespół mandolinistów). Po wojnie dwukrotnie sprawował funkcję kapelmistrza iłżeckiej orkiestry (1945-1948 i 1972-1978) Na emeryturę przeszedł w 1970 roku, lecz dalej był aktywny zawodowo. Ze względu na zły stan zdrowia opuścił orkiestrę dętą w roku 1979. Ostatnie lata życia spędził w Płocku, gdzie zmarł 14 września 1992 roku i został pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Płocku przy ul. Bielskiej. Za swoją działalność otrzymał: Medal 10-lecia Odzyskania Niepodległości (08.1929), Srebrny Krzyż Zasługi (07.05.1949), Złoty Krzyż Zasługi (1958), odznaczenie Za Zasługi dla Kielecczyzny (09.07.1965), Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (09.11.1967), Medal 30-lecia Polski Ludowej (21.07.1974), odznaczenie Zasłużony Działacz Kultury (02.05.1975), Medal Komisji Edukacji Narodowej (05.10.1981), Medal za udział w walkach w obronie władzy ludowej (26.03.1986). Za uratowanie szkolnej biblioteki otrzymał pisemne wyrazy uznania od Kuratorium Okręgu Szkolnego w Kielcach.
Felkis Kolbicz w otoczeniu dzieci jednej z klas, Iłża, okres międzywojenny. Ze zbiorów M.Z.
